***
Γιάννης Μαλαμούσης
***
Γιάννης Μαλαμούσης
***
Το βιβλίο μου
***
Τρίτη, 14 Μαΐου 2013
***
Τετάρτη, 26 Οκτωβρίου 2011
ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ
του ζητούσα να μας δώσει συμβουλή.
Εάν μπορεί να γίνει κάτι,
για να σωθεί η χώρα αυτή.
Εκείνος μου απάντησε και είπε.
"Δεν είναι δυνατόν να είναι η πατρίδα μας αυτή.
Δεν χύσαμε το αίμα μας γι' αυτό το χάλι,
είναι ανάξιοι αυτοί που κυβερνούν εκεί".
Έστειλα και στον Κολοκοτρώνη,
τον γέρο του Μωριά, τον Θοδωρή.
"Αν ξαναζούσα - είπε- αυτή την εποχή,
τσεκούρι και φωτιά θα έβαζα,
κι ας με δικάζανε εφτά φορές,
ισόβια στη φυλακή".
Έστειλα και σ' άλλους πιο παλιούς,
στον Σωκράτη και στους εφτά σοφούς.
"Τη χώρα αυτή εμείς την είπαμε Ελλάδα,
εσείς όμως τη βλέπετε σαν Αγελάδα.
Οι περισσότεροι δουλεύουν για να την ταϊζουν,
λίγοι αυτοί που την αρμέγουν τακτικά,
ελάχιστοι που πίνουνε το γάλα.
Γι' αυτό να μη ρωτάς εμάς,
πώς θα σωθεί η Ελλάδα.
Γιάννης Μαλαμούσης
ΣΕΙΡΙΟΣ
Είπες.
Κι έστρεψες το βλέμμα σου στον μακρυνό Σείριο.
Ήταν απόβραδο,
τα λόγια σου ίαση ψυχής.
Έλα εκεί θα συναντήσεις δικούς σου,
αγαπημένους.
Εδώ πυρπολούν συστηματικά τη σκέψη σου,
δεν σου πρέπει αυτή η συνέχεια.
Εδώ σε δείχνουν με το δάχτυλο,
σαν αξιοθρήνητο βλάκα.
Εδώ βλέπουν και ακούν μεταξύ τους,
τα θλιβερά και άρρωστα βογγητά τους,
αυτά που σκηνοθετούν οι ίδιοι σε ταινίες πορνό.
Εδώ καταπίνουν μ' ευχαρίστηση μεταξύ τους,
τα αρρρωστημένα σάλια τους.
Θάβουν κάθε νέο φύτρο,
που τολμά να φυτρώσει στη Γη.
Αμέσως μετά έμεινα μόνος, σιγή.
Το αστέρι μόνο φώτισε περισσότερο.
Ναι
Και ήρθε πιο κοντά μου.
Γιάννης Μαλαμούσης
Κυριακή, 17 Απριλίου 2011
ALTER EGO
Την ώρα που μάζευα τα κομμάτια μου,
στο σκοτάδι.
Αυστηρός με τη δική του λογική.
Το συνήθιζε άλλωστε,
για να μου κάνει κριτική.
Με το ψυχρό του βλέμμα με κοιτά,
σαν δικαστής μιλούσε αυστηρά,
χωρίς έλεος και ελαφρυντικά.
Προσπάθησα να του μιλήσω,
δεν είχα πρόθεση κάτι να κρύψω.
Εκείνος γέλασε σαρκαστικά,
και χάθηκε μεσ' του μυαλού
τη σκοτεινιά.
Γιάννης Μαλαμούσης
**
Ο/Η Αστοριανή είπε...Αγαπητέ Γιάννη,
αισθάνομαι κάπως ανάβολα
να έχω πάρει από την Κατερίνα μας το βιβλίο σου, να το έχω διαβάσει...
και να μην έχω καταφέρει -λόγω υποχρεώσεων- να γράψω τις εντυπώσεις μου!
Χάρηκα το ατόφιο σου γράψιμο. Την καταχώρηση των αναμνήσων, την φαινομενική βιογραφία ...
Άλλα κεφάλαια μου έδωσαν την ικανοποίηση ότι ζούσα στο ίδιο περιβάλλον -που ποτέ δεν κατάφερα να επισκευθώ ενόσω ήμουν στην Ελλάδα- άλλα θύμησαν εποχές το ίδιο τραυματικές και στη δική μας περιοχή, της Αχαίας.
Η γραφή, κατανοητή, τα γεγονότα γραμμένα με την εμπειρία του πάσχοντα...
με άλλα λόγια, περισσότερο γραμμένα με τον ανδρικό κανόνα του σκέπτεσθαι και ενεργείν,
δίχως αυτό να μειώνει το περιεχόμενο και την κατάθεση.
Δεν θα μπω σε σελίδες και λεπτομέρειες από το βιβλίο σου.
Γενικά είναι πολύ καλή εργασία και είθε να ακολουθήσει το δρόμο της αναγνώρισης.
Να έχεις ένα καλό Πάσχα, με τους δικούς σου,
να είσαι καλά,
και να θυμάσαι ότι:
το "γράψιμο"
είναι ένα είδος...νηστείας. Ούτε υγειείς μας... κάνει, ούτε αγίους!
Είναι αυτό που μας κρατάει το μυαλό μακρια από το... Αλτσχάιμερς!
Και πάλι ευχές
κι εκτίμηση,
Υιώτα Στρατή
αστοριανή
ΝΥ
Ο/Η Κατερίνα δε 'στάπα; είπε...Γιάννη μου, πρώτ' απ' όλα να σου ευχηθώ "Χριστός Ανέστη" και "Χρόνια Πολλά" για τις Άγιες Μέρες που περάσαμε και περνάμε.
Εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο σε σένα και στην οικογένειά σου!
Δεύτερον, να σου ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη που δεν βρήκα τον χρόνο να ασχοληθώ περισσότερο με το μπλογκ σου!
Βγήκα πολύ "εκτός" απ' τις προθέσεις μου, Γιάννη, αλλά ώς φίλος πραγματικός, τα ξέρεις καλύτερα τα πράγματα και ξέρω πως με δικαιολογείς!Έτσι, δεν είναι;
Πάμε τώρα στην Γιώτα, να τις δώσω τα φιλάκια μου κι από δω και που κι εκείνη ώς πραγματική φίλη, ξέρει τα προβλήματά μου και με δικαιολογεί για την καθυστέρηση της εμφάνισης του σχολίου σου!
Γιώτα, "Σ' αγαπώ!"
Σύντομα θα έχεις την απάντηση του Γιάννη, πρώτα απ' το τηλέφωνο, γιατί με το ίντερνετ δεν τα πάω καλά τελευταία!
Άσε που μου την σπάζει το άλλαγμα κωδικών! Μια δεν τους βρίσκω, μια δεν έχω χρόνο, μου φαίνεται θα σας βάλω μαζί με τα δικά μου, για να μπαινοβγαίνω εύκολα!
Θα σας κάνω "Δεσταπάκια!"
Μη φοβάστε, φίλοι μου!Είμαι καλό παιδί!Δεν κάνω τέτοια!
ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΟΥ!
Φιλιά και ευχές και στους δυο σας!
Τα λέμε!
Υγ. Γιώτα, ξέρεις ότι ο Γιάννης είναι στα νήπια στο μάθημα υπολογιστών! Φταίει βέβαια και η δασκάλα του, αλλά...- Ο/Η Αστοριανή είπε...
Γιάννη
και Κατερίνα,...!!!
Γιάννη μου,
κράτα μερικές...σημειώσεις!
Βασικά, δεν είναι τόσο δύσκολο! Υπομονή, θάρρος (!!!)
και αγάπη γι αυτό που μαθαίνεις!
Όσο για τις εντυπώσεις μου... ναι, τις 'αργησα κι εγώ, λόγω υποχρεώσεων...
μα αυτό
δεν έχει σημασία, για κανέναν μας.
Εμείς,
πρέπει να γράφουμε, είναι θεραπεία, είναι...εκτόνωση.
Τα υπόλοιπα;
Κανείς δεν διαβάζει, πλέον, φίλε μου!
ακόμη και με τις αγγλικές εκδ'οσεις... τίποτα δεν γίνεται!
Καλό μήνα!
Μ' εκτίμηση κι αγάπη,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ
*
Σάββατο, 25 Δεκεμβρίου 2010
Κυριακή, 22 Αυγούστου 2010
Δευτέρα, 9 Αυγούστου 2010
Όνειρα
εκεί στην ακροθαλασσιά που σκάει το κύμα.
Ένα βράδυ που δεν θά 'χει φεγγάρι,
παρά μόνο,
τ' αστέρια να ρίχνουν το λιγοστό φως,
στ' απέραντο σκοτάδι.
Να κουβεντιάζουμε εως το χάραμα,
για τα όνειρα που κάναμε παιδιά.
Τα πιστεύαμε!
Πιστεύαμε ό,τι όλα θα πραγματοποιηθούν,
και ας γέλασε ο καιρός,
και ας χαθήκαμε στην πορεία.
Να καπνίσουμε ένα πακέτο "στούκας".
Να φοράς εκείνο το τριμμένο μπλου-τζιν
που φορούσες χειμώνα καλοκαίρι.
Εγώ επέμενα
"θ' αλλάξουν τα πράγματα"
και συ έβγαζες κοροιδευτικά τη γλώσσα σου.
Τότε που άναβα το τσιγάρο με τ' αριστερό,
ήτανε λέει το χέρι της καρδιάς
και συ έλεγες
"το δεξί τι είναι, του νεφρού;"
Να' ξερες πόσο μου λείπεις τώρα!
Ίσως από κάπου ψηλά να με κοιτάζεις,
βγάζοντας τη γλώσσα σου κοροιδευτικά.
Σάββατο, 24 Ιουλίου 2010
Παρακμή
και της αδιαφορίας.
Στους τεράστιους όγκους
των πολυκατοικιών
και στις λέξεις ακόμη, που ηθελημένα
διαστρευλώσαμε,
υποθηκεύσαμε τη συνείδησή μας
σκεπάζοντάς την με χρυσόσκονη.
Συμβιβαστήκαμε αηδιαστικά,
ξεγυμνώνοντας την ψυχή μας,
αφού πρώτα,
ξεσκίσαμε τις σάρκες μας,
μπροστά σ' ένα φιλοθεάμον κοινό.
Τώρα πια ταπεινωμένοι,
ζούμε σ' ένα ερειπωμένο χαμόσπιτο,
σε παρακμή και εξαθλίωση,
χρεώνοντας την αποκοτιά μας
στους άλλους.
Προδοσία;
να σε προδόσω.
Οι αντοχές μου μειώθηκαν
στο ελάχιστο.
Κάποια βράδυα είναι φορές,
που θέλω να μιλήσω για σένα σε κάποιον,
που να με καταλάβει.
Ίσως να φταίει η ανημπόρια μου.
Δέχομαι και δικαιολογώ διαρκώς,
τα λάθη σου.
Βλέπω το τρέξιμο σημειωτών που κάνεις
και απελπίζομαι.
Γέμισε η βαλίτσα μου,
αυτοδιάψευση.
Και νάμαι τώρα, την κρατώ σφιχτά
ανάμεσα στα δόντια μου, γιατί
το αριστερό μου χέρι είναι ανάπηρο
και στο δεξί κρατάω το μολύβι.
Φεύγω χωρίς καμιά προσδοκία,
χωρίς φως στον ορίζοντα,
αποδεχόμενος τη σκληρή μοίρα.
Δεν σε καταλαβαίνω.
Μήπως και τότε που σε καταλάβαινα;
Μόνον αμφιβολίες είχες φυτέψει
στον κήπο μου,
πάνω τους λάβαρα,
που εγώ τα πότιζα.
Λέξεις του Γιάννη Τσίγκρα
ΛΕΞΕΙΣ
Λέξεις
ανασυρμένες από βρυώδη πηγάδια.
Έχετε προσέξει πώς καλύπτουν σε παλιές ταινίες,
αιφνιδίως,
τους έσω χώρους, τους ανθρώπους;
Ακούς για παράδειγμα «λαχείο συντακτών»
ή Νεστορίδης και Κέννεντυ.
Ακούς «φοβάμαι τους αχινούς» ...
Και μυρίζεις λάστιχο ή βενζίνη,
γίνεσαι μούσκεμα στον Άναυρο.
Δευτέρα, 19 Ιουλίου 2010
Στον Γιάννη Τσίγκρα
Θα διαλέξω τις λέξεις μία - μία
θα ψάξω να βρω εκείνες που κρύβουν
μέσα τους φωτιά.
Εκείνες που δε θα τους αφήσουν
να κοιμούνται ήσυχοι.
Αυτές που θα τους γίνουν εφιάλτες
Αλλά και κείνες όμως που νιώθουν
προδομένες,
που κοιτούν έκπληκτες τις άλλες
Αυτές που δεν έχουν τίποτα να πουν
και όμως τις κατέστησαν αδύνατες και
μελαγχολικές,
καθώς τις ξεζούμιζαν αργά μεθοδικά,
παίρνωντας από μέσα τους,
την ψυχή,
την υγεία, τη χαρά, την επίθεση, το μπαρούτι,
αφήνωντας μόνο μια γλυκερή, άγευστη
ανάμνηση.
Στον Γιάννη Τσίγκρα
Γιάννης Μαλαμούσης
"Στα χνάρια" του "κυκλάμινου"
του "κυκλάμινου"
το μικρό καφενεδάκι
εκεί στην Κουταρέλια
που το πιάνει τ' αγιασμένο μελτεμάκι,
δεν θα ξεχάσω την καλημέρα μου να πω,
τ' άρωμα του καφέ να απολαύσω
και ν' ακούσω τον λόγο τον καλό.
"Τάσο έναν σκέτο Ελληνικό"
Θα συναντήσω πρόσωπα αγαπημένα
τον Κωνσταντίνο, τον Γιάννη, τη Μάγια, τη Χαρά
και άλλους πολλούς που πετούν με τα δικά τους φτερά.
"Μια λεμονάδα ΕΨΑ"
Θα είναι κει ο Ζακ, το χέρι του Θεόφιλου
Μια φοιτητοπαρέα, μπουμπούκια που ανθίζουν
Δίπλα τους είναι ο Θεοδόσης ακούει κι' αναθαρεύει
από τα βράχια που τον έριξε το άγριο κύμα της ζωής.
"Ένα γλυκό του κουταλιού καρυδάκι"
Στον τοίχο οι παλιές φωτογραφίες μοιάζουν,
να λένε ψέματα, να μας κλείνουν το μάτι
και να μας δείχνουν ταξίδι στο ΠΗΛΙΟ
απ' το παράθυρο του "τοίχου" που είναι
σ' όλο τον κόσμο ανοιχτό
"Ένα φραπέ γλυκό"
Ξέχνα τα ομόλογα, τις ρήτρες, τα παράλογα
άσε τους άλλους να τρέχουν σαν τρελοί
κι έλα στα χνάρια να γνωρίσεις
την κληρονομιά που μας κρύβουν κάποιοι πονηροί.
Γιάννης Μαλαμούσης
Που ανήκω
Που ανήκεις;
Σε ρώτησα τότε.
Με κοίταξες παράξενα και μου απάντησες,
που ανήκω; Να εκεί
και μου έδειξες το γέρμα του ήλιου.
Και στο σταθμό των τρένων, εκεί που είναι
το άγαλμα της θεάς με το δόρυ,
ανήκω.
Στη διαδρομή του φιδίσιου δρόμου,
Χάνια Ζαγορά,
ανήκω.
Στις γυναίκες που έγειρα στο πλάι τους,
ανήκω.
Σ' έναν τοίχο στη Μακρυνίτσα,
που ζωγράφισε ο Θεόφιλος,
ανήκω.
Στο χαρούμενο πρωινό κουτσομπολιό,
των σπουργιτιών έξω απ' το παράθυρό μου,
ανήκω.
Στο σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο,
"Δεν είναι ο τόπος μου αυτός"
ανήκω.
Στο κτίριο της "τράπεζας της Ελλάδος" και του
"Αχίλειον" στην παραλία του Βόλου, που επιμένουν,
ανήκω.
Σε ό,τι ακόμη εξακολουθεί ν' αντιστέκεται
και να επιμένει,
ανήκω.
Γιάννης Μαλαμούσης
Κυριακή, 4 Ιουλίου 2010
ΟΔΟΣ ΔΙΑΦΥΓΗΣ
και πίστεψες ότι όλα είναι ωραία και ιδανικά,
είναι μόνο μια νοητή πορεία στα ψηλά,
που σε βυθίζει σε μονοπάτια σκοτεινά.
Δική σου είναι η ζωή, και η επιλογή,
κι αν σε φωτίζουν τα φώτα και τα φλας,
εκείνη η μικρή ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου,
δείχνει πόσο υποφέρεις, και πονάς.
Γέμισες με παραισθήσεις τη ψυχή σου,
με τις ουσίες ψάχνεις τη ζωή σου,
μεγάλο είναι το τίμημα που πληρώνεις,
ό,τι παίζεις σε παρωδία, τώρα πια διαπιστώνεις.
Τώρα που η ματαιοδοξία σε πληγώνει,
μην χαραμίζεις άλλο τη ζωή σου,
γνωρίζεις ότι υπάρχει οδός διαφυγής,
μόνο που χρειάζεται δύναμη για να τη βρεις.
Πέμπτη, 1 Ιουλίου 2010
Δύσκολο ταξίδι
για τον δικό μου πόλεμο τον Τρωικό
δεν υπάρχει Όμηρος να τραγουδήσει,
ούτε και η ιστορία θ' ασχοληθεί μ' αυτό.
Δεν είμαι ο Ικτίνος, ή ο Σωκράτης,
ούτε ο Περικλής με τον χρυσό αιώνα,
δεν σχεδίασα κανένα Παρθενώνα,
τα μάρμαρα μόνο κουβάλησα εγώ.
Δεν είμαι απόφοιτος του Γείλ,
Λύκειο έβγαλα κι αυτό νυχτερινό,
της αρετής διάλεξα τον δρόμο,
και δεν μετάνιωσα γι' αυτό.
Δεν έχω σχέσεις με ανέσεις και λεφτά,
το ΙΚΑ πλήρωνα πάντα και την εφορία.
δεν είχα βλέψεις για τα μεγαλεία,
φίλους ήθελα και τον καφέ τον πρωινό.
Συνήθισα απλά κι έτσι τα καταφέρνω,
τις δυσκολίες της ζωής να ξεπερνώ.
Με κύκλωπες ατέλειωτες να δίνω μάχες,
κι από τις συμπληγάδες να περνώ.
Τρίτη, 29 Ιουνίου 2010
ΣΤΑΘΜΟΣ
χωρίς σταθμάρχη θλιμμένο και βουβό,
το τρένο περιμένει να φανεί,
κρυώνει, φοβάται, ακροβατεί.
Ιστός αράχνης από ατσάλι τον τυλίγει,
μετέωρος είναι και τον τραβάει η δίνη,
απελπισμένος προσπαθεί να κρατηθεί,
κι ο Βαν Γκογκ στο τοίχο, το μάτι να του κλείνει.
Το τρένο περνάει και δεν σταματά
δεν έχει φώτα, ούτε παράθυρα ανοιχτά,
δίχως σημαία και προορισμό,
σ' ένα τοπίο, θαμπό και σκοτεινό.
Μάταια ψάχνει άνθρωπο να βρει,
να ρωτήσει πως έμεινε μοναχός του εκεί,
σε κείνο το παράξενο κι έρημο σταθμό,
χωρίς ταυτότητα ελπίδα οδηγό.
Παρασκευή, 25 Ιουνίου 2010
***
***
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου